Człowiek żyje w Rodzinie. Rodziną Rodzin - jest Naród. Naród to wspólnota Wiary, Tradycji, Wartości i Ziemii. Religia tworzy Społeczeństwo. Społeczeństwo organizuje się w Naród, który z kolei - organizuje swoje Państwo.

Historia Chrześcijaństwa w Polsce - Część II.

(Ciąg dalszy historii chrześcijaństwa w Polsce i przemyśleń ma temat religii chrześcijańskiej).

Nie wiemy, na ile Mieszko I, był świadomym religijnie chrześcijaninem... a na ile jego decyzja była polityczna?
A była polityczna na pewno, ale czy tylko?
Mieszko był wielkim mężem stanu, chciał stworzyć z kilku luźnych, walczących miedzy sobą plemion słowiańskich - spoistą zorganizowaną strukturę państwa, które mogłoby bronić wspólnych interesów przed najeźcami.
To właśnie Chrzest/Chrześcijaństwo pozwoliło Polsce oprzeć się agresji; podbojom Germanów, czego nie udało się np. plemionom połabskim, które trwały przy pogaństwie - i przez to zostały przez Niemców skolonizowane - a potem całkowicie unicestwione.

Chrześcijaństwo zjednoczyło (jedną wspólną religią), połączone przez Mieszka i utrwalone w jedności przez Bolesława polańskie i wiślickie plemiona. Dało nowemu państwu organizację.
Dało wiele więcej: opartą na piśmie kulturę; nowe narzędzia i metody zarządzania państwem, nowe miasta; budowle, architekturę, sposoby gospodarowania, nowe zwyczaje; no i tradycje.
Państwo Mieszka I i jego syna Bolesława Chrobrego stało się główną częścią Pax Christiana.
Dało początek państwowości plemion - potem Narodu. Stało się niedługo Panstwem- Polską.

Ale...To nie Polska przyjęła chrześcijaństwo. Chrześcijaństwo przyjął książe Polan - Mieszko, wraz ze swoimi poddanymi. Mieszko potrzebował ideologii i wiary - jako strategii zjednoczenia wielu plemion słowiańskich.
To dopiero...właśnie chrześcijaństwo - stworzyło Polskę.

Chrześcijaństwo napotkało zresztą, na ziemiach polskich - wyjątkowo urodzajny, podatny grunt.
Słowiański bóg Światowid miał 4 twarze, więc dogmat o Świętej Trójcy był łatwiej zrozumiały.

Pogański bóg żywiciel; Bóg pól - Pan (i wielu innych), ustąpili miejsca nowemu, prawdziwemu Panu Bogu, Jezusowi Chrystusowi, którego słowa Boże – były właściwą ideologią dla Słowian.

Zamieszkującym ziemie nad Odrą, Wisłą i Bugiem Słowianom-zawsze obcy był wszelki rasizm.
Przybyszów przyjmowano gościnnie. Chleba nigdy tam nie brakowało.
Kolejne ręce do pracy oznaczały, że będzie go jeszcze więcej. Dzięki religii Chrześcijańskiej - Słowianie,
którzy dotąd sprzedawani byli w niewolę, zaczęli wyrywać się z tej niewoli. Mieli dokąd wracać.
Wracając w rodzinne strony przynosili ze sobą etos, wspólnotę ciężkiego losu niewolnika.

Los niewolnika zawsze był ciężki; niezależnie od rasy...koloru skóry czy włosów.
(Obok czarnych niewolników w Ameryce, byli tam wtedy i biali, o czym się jakoś raczej, nigdy nie mówiło...i obecnie też nie mówi. Niektórzy twierdzą, że są niewolnicy są tam - do dzisiaj).

(Pracujący dziś w Londynie na zmywaku Polak, ma los podobny do swojego kolegi z Afryki. A biały, polski niewolnik w Ameryce nie miał i nie ma do dzisiaj - aż tak bardzo innego losu -od niewolnika czarnego).

Chrześcijaństwo, religia „Boga-człowieka” szerzyła się, w starożytnim Rzymie, głównie wśród niewolników. Nawróceni na chrześcijaństwo, rzymscy właściciele niewolników - uwalniali ich z niewoli i pozwalali im wracać
do swoich krajów. Niektórzy wracali. Słowo i dobra Nowina, że każdy człowiek jest dzieckiem Boga, zdobywała właśnie dzięki temu popularność wśród Słowian.
(W tym sensie - zrozumienie chrześcijaństwa jako doktryny społecznej, jest dzisiaj dość słabe).

W Średniowieczu i szczególnie w wiekach późniejszych, Wiara/Kościół instytucjonalny, boleśnie doświadczony prześladowaniem przez ideologie Rewolucji Anty-francuskiej; 100 parę lat potem- Rewolucji Chazarsko-Bolszewickiej w Rosji, zinfiltrowany przez różne międzynarodowe służby; V kolumnę, poddany kontroli, nowoczesnej dyktaturze oraz liberalno-lewackiej dyktaturze tzw. politycznej poprawności, boi się dzisiaj,
nawet głosić - Katolickiej Nauki Społecznej.
Kościół obecnie boi się głosić wiarę - ogranicza swoje nauczanie do programów minimum.

Nieznajomości chrześcijańskiej Nauki towarzyszyło...niestety - jej straszliwe zafałszowywanie.
Kościół Katolicki tradycyjnie nauczał, że Jezus Chrystus przez swoją śmierć na krzyżu uwolnił nas z niewoli grzechu pierworodnego; dając nadzieję, Dobrą Nowinę życia wiecznego po śmierci.

Jezus Chrystus uwolnił nas jednak nie tylko z niewoli grzechu, ale i z tej doczesnej niewoli -
tak jak Mojżesz wyprowadził żydów z niewoli egipskiej.
Religia Mojżeszowa - dotyczyła bardziej życia doczesnego niż wiecznego.
Mojżesz - dał Żydom objawione Prawo.
Jezus przyszedł na świat, aby to Prawo wypełnić.
Jezus i Wiara – w dużej mierze wyzwoliły ludzi również z niewolnictwa.

Nawet dzisiaj, gdy w afrykańskiej dżungli misjonarz dokona nawrócenia wioski, wówczas... pierwszym jego społecznym nakazem - jest zniesienie poligamii i niewolnictwa.

Przedchrześcijański świat pogański to świat niewolnictwa, świat pogardy dla człowieka, który w tamtym świecie - był tylko rzeczą.
A każda rzecz ma swojego właściciela, który może z nią robić to, co zechce.
Niewolnika jego właściciel mógł w każdej chwili zabić, tak jak dzisiaj każdy może wyrzucić do odpowiedniego kontenera czy pojemnika - na śmieci swój nawet dobry i drogi telewizor.

Człowiek w Starożytności nie miał żadnych praw. Był własnością swojego pana.
W starożytnym Rzymie prawa mieli tylko obywatele. Chociaż ich prawa były tam ograniczone. Ale np. Rodzic mógł bezkarnie zabić swoje dziecko.
Można było też starców - jak śmieci wyrzucać do Tybru.

To Chrystus, Chrześcijaństwo (nie Rewolucja zwana Francuską) - dał światu Prawa Człowieka.

Prawda wiary katolickiej, że każdy człowiek jest dzieckiem Boga; wszyscy ludzie są braćmi, i że nawet wrogów swoich mamy miłować - była rewolucyjna i całkowicie odmieniła świat.
Ta Prawda, kiedy dotarła na ziemie dzisiejszej Polski – też właściwie zmieniła wszystko.

W pogaństwie człowiek był rzeczą.
W chrześcijaństwie człowiek jest dzieckiem i bratem Pana Boga - i wszyscy ludzie są braćmi.

Człowiek, który jest dzieckiem Boga - nie jest, nie może być rzeczą.
Posiada swoją godność, majestat syna Bożego. Nie jest niczyją własnością. Jest wolny.
Kolana zgina tylko przed Bogiem i tym, co reprezentuje majestat Boga.

Bóg rządzi światem poprzez swoje Prawa. Władca kraju, król - nie jest bogiem.
Władca jest tylko reprezentantem Boga i też podlega Prawu. Wobec Boga jesteśmy równi.
Władca jest (być może tylko) - pierwszym spośród równych.
Bóg dał nam Wolność i chce, abyśmy Go miłowali za to, co nam uczynił, za Jego Miłość.

Pan Bóg dał nam wolną Wolę, prawo wyboru i świadomość.
Bóg chce, abyśmy wszystko, co czynimy, czynili naszą wolną Wolą, czyli naszym wyborem. Bóg pozwala, aby powiedzieć Mu „nie”. Szczęście, które daje nam Bóg - możemy odrzucić.
Jednakże...odrzucając Boga - przestajemy być wolni.

Nie jest możliwe aby wolny człowiek odrzucił Boga, swoje szczęście.
Odrzucając Boga stajemy się niewolnikami szatana. Nie tracimy jednak całkiem swojej godności.
Nie przestajemy być dziećmi Boga. Bóg czeka na nasz powrót - jako miłosierny Ojciec.
Bóg daje człowiekowi Wolność i Równość w Prawach.
A więc - Chrześcijaństwo nie tylko, że usuwa niewolnictwo, ale i wprowadza całkowicie nowe definicje oraz zrozumienie Własności, Pracy i Rodziny.

Człowiek ma Prawo do Własności. Bez Własności nie ma prawdziwej Wolności. Praca jest Źródłem Własności. Praca nie jest przekleństwem, ale szlachetnym obowiązkiem człowieka. Szczególnie cenna jest Praca Rolnika. Jezus sam - wybrał dla siebie zawód robotnika rolnego. Posługuje się w swoim nauczaniu językiem, terminologią rolników.

Równość ludzi obejmuje kobiety i dzieci. Wszystkich jednakowo.
Jezus Chrystus - poprzez ustanowienie nierozerwalnej, monogamicznej Rodziny wyzwala kobietę
i daje podstawy zupełnie nowej Cywilizacji, opartej o Przykazania Miłości.

Człowiek żyje w Rodzinie.
Rodziną Rodzin - jest Naród.
Naród to wspólnota Wiary, Tradycji, Wartości i Ziemii.
Religia tworzy Społeczeństwo.
Społeczeństwo organizuje się w Naród, który z kolei - organizuje swoje Państwo.

Kościół - szerząc Naukę Chrystusa - nauczał ludy zamieszkujące Europę.

W czasach wczesnego Średniowiecza tworzące prymitywne organizacje państwowe, struktury
dzikich wojowników przyjmują nauki zamieszkujących gdzieś wysoko w górach lub trudno dostępnych
wyspach chrześcijańskich - mnichów św. Benedykta.
Barbarzyńscy wojownicy – stawali się rycerzami.

Ich władca zostawał chrześcijańskim królem oraz jednocześnie - pierwszym z rycerzy.
To rycerze okrzykiwali jednego z siebie królem. Biskup potwierdzał ich wybór.
Namaszczał tegoż pomazańca, był jego doradcą i nauczycielem. Król stawał się pośrednikiem Władzy Boga.
Król nie był bogiem. Jak każdy inny człowiek - miał nad sobą Boże Prawo, któremu podlegał.

Rycerze i księża oraz początkowo szlachta to byli ci, którzy czynnie przeciwstawiali się złu.
Stawali w obronie słabych; kobiet, starców i dzieci.
Każdy człowiek miał też prawo/obowiązek obrony, ale stopniowo następowała dywersyfikacja.

Ludzie żyli głównie z pracy na roli. Jedni zostawali bardziej rolnikami inni...rycerzami.
Sprawiedliwy system i ciężka praca dawały dobrobyt. Powstawały miasta. Rozkwitały handel i rzemiosła.
Pojawiło się szkolnictwo i literatura. Miasta tworzyły strukture zarządzania/samorząd.
Budowane były wspaniałe katedry i powstawały Uniwersytety.
Rodziła się Europa chrześcijańska.

Chrześcijaństwo bazując na greckim i rzymskim podkładzie szerzyło się w Europie i tworzyło Europę jako nową Cywilizację. Nie obeszło się jednak bez błędów.
Karol Wielki - przejęty ideą szerzenia chrześcijaństwa poszedł na rozmaite skróty.
Nawracenie Sasów - na chrześcijaństwo siłą spowodowało, że chrześcijaństwo zostało wypaczone.
Zostało bardzo źle zrozumiane.

Sasi, późniejsi Niemcy zamiast chrześcijaństwa jako Dobrej Nowiny, otrzymali chrześcijaństwo, jako brutalną siłę, która zaczęła niszczyć wszystkie inne plemiona - w imię rasowj wyższości.
Nawrócenie Sasów siłą - to grzech pierworodny Europy, który zaważył na całej naszej Historii.
Niemcy, źle zrozumieli chrześcijaństwo – jako wiarę, wypaczoną agresją - ideologii istnienia.
Przekazywali je dalej - na siłę - jako nawracanie mieczem oraz duchowy pretekst do podboju.

Takiego błędu nie popełnili Mieszko I i jego syn Bolesław Chrobry.
Mieszko przyjął Chrzest - dla całego kraju - z własnej woli.

Bolesław nie ścinał ludzi odmawiających chrztu, ale ścinał pogańskie, „święte” dęby.
Największym jednak darem dla Polski tamtych czasów - był obrońca kobiet i wróg handlarzy niewolników -
święty Wojciech, który przykładem swojego życia i śmierci pokazał jak trzeba przekonywać ludzi do Chrystusa,
jak nawrać ich na prawdziwą wiarę.

Chrześcijaństwo jako religia miała/ma sens - tylko wtedy gdy było/jest przyjęte dobrowolnie.
Trzeba nawracać słowem i przykładem a nie przemocą.
Chrześcijanie nie powinni używać siły, do obrony przed agresją. Agresja jest największym złem.

Nie tylko św. Wojciech był darem Boga dla Polski. Tych świętych mieliśmy więcej. Byli potem:
Stanisław, Jacek, Jadwiga Śląska i Jadwiga Królowa, Stanisław Kostka, Andrzej Bobola, Stanisław Papczyński.
Polska otrzymała obwitość świętych.
Nie wszyscy zostali kanonizowani.
Na kanonizację czekają Paweł Włodkowic, Piotr Skarga, Stefan Łuskina.
Paweł Włodkowic był tym, który dał zwycięstwo - polskiemu rozumieniu chrześcijaństwa.
Pokonał na Soborze w Konstancji Krzyżaków, kontynuujących niemieckie nawracanie mieczem.

Chrześcijaństwo w Polsce napotkało żyzną glebę i wydało wspaniały plon.
I o ile dla niemieckich Sasów – chrześciajaństwo, stało się ideologią imperialną, pretekstem do podboju innych - dla Polaków chrześcijaństwo oznaczało religię wyzwolenia i obrony Wolności.

Król i Kościół zjednoczyli słowiańskie plemiona. Zjednoczyli Polskę. Dokonali tego najpierw
w okresie christianizacji, gdy wprowadził na naszych Ziemiach nową cywilizację - kiedy prawo rodowe, zastąpiono prawem rzymskim, oraz kiedy wprowadzono administrację kościelną, a potem cywilną. Cystersi - nauczyli polskich rolników - nowych metod uprawy roli.

Potem dzięki jednolitej administracji kościelnej i stolicy arcybiskupiej w Gnieźnie, Polska nie rozpadła się ostatecznie, ale zjednoczyła się ponownie w Królestwo Władysława Łokietka.
Wolnościowe oblicze polskiego chrześcijaństwa uwidoczniło się przy ślubie Króla Kazimierza Wielkiego
z Aldoną Giedymin. Aldona przybyła w orszaku polsko-litewskim do królestwa wiodąc ze sobą niecodzienny posag; wiele tysięcy niewolników – Polaków, którym Giedymin, władca Litwy, państwa o ustroju niewolniczym, zwrócił wolność, własnie z okazji ślubu córki.

Oczywiście, handlem niewolnikami na Litwie zajmowali się - wyznający talmudyczny judaizm Chazarzy,
a niewolnikami byli głównie Słowianie.

Ślub Jadwigi z Władysławem Jagiełłą nie tylko umożliwił pokonanie Krzyżaków, fałszywych wyznawców Chrystusa, ale zaskutkował też nieformalnym zniesieniem niewolnictwa na Litwie i pewnym, dużym ograniczeniem w handlu niewolnikami i ich eksploatacji przez Chazarów.

Polska, w której chrześcijaństwo przyjęło się tak głęboko, stała się krajem, gdzie ludzie chcieli się osiedlać
i chcieli żyć.

Polska poprzez Chrzest i Wiarę – a potem poprzez - Unię z Litwą - doszła do wielkiej potęgi.

Koniec Części II-ej. Materiał źródłowy – Pan Bogdan Kulas.

Ryszard Z. Opara